Jest poprawnie i krzepiąco. Kolorowo i retro (niemal poziom wizualny Mad Men), ale serial jest w sumie cienki. Co prawda zawsze miło wciągnąć ciepłą opowieść o kobiecej przyjaźni, ale ileż można znieść amerykańskiego patriotyzmu, patetyczności, trzymania się za ręce.
Żony (i ich związki) są bardzo charakterystyczne i różne; ale w sumie to wciąż schemat na schemacie schematem pogania.
Serial jest oparty na faktach, ale fakty te ewidentnie uproszczono, skondensowano, podkoloryzowano pod telewizję. Tło obyczajowe (np Wietnam, zamieszki rasowe, Kennedy, itd) jest pojechane po łebkach i najprostszych, stereotypowych skojarzeniach.
Wszystkie żony są w sumie słodkie, solidarne, dobre. Wspierają się. Są takie co tkwią przy mężu nieważne co, ale też takie co wybierają siebie i swoje kariery.
Ale całość trąci myszką - takie poprawne seriale zgodnie z telewizyjnym przepisem robiło się 15 lat temu, teraz to ramota.
Jedyna rzecz to scenografia i moda: jest na czym oko zawiesić i się rozkoszować. Te ubrania, auta, wnętrza... Poza tym mamy klasyczną babską dramę, co to nie zaangażuje ani emocjonalnie, ani intelektualnie.