"Jiao zi" można określić mianem horroru kulinarnego. Tematem jaki zdaje się chciał dotknąć Fruit Chan było pytanie: ile jesteśmy w stanie zrobić by zatrzymać czas, zachowując piękno? Próżno jednak szukać tu egzystencjalnych wątpliwości. Twórca miast skupić się na psychologii bohaterów, woli zaglądać raczej do ich kuchni. Produkty z jakich są uzyskiwane tytułowe pierożki mogą obrzydzić bardziej wrażliwych widzów, lecz już sam sposób ich przygotowywania niczym nie różni się od scen które ujrzymy w programach typu "Pascal po prostu gotuj". Mnóstwo tu krojenia, przyprawiania, rozprawek o przepisach oraz degustacji przy stole. Niestety twórca błędnie założył, iż mnie jako europejskiego widza ruszą powyższe sekwencje, bo wykonywane potrawy raczej przez gardło przejdą jedynie Azjatom. Nie poczułem się jednak zdegustowany (co nie znaczy że bym zajadał specjały kuchni ciotki Mei), a co za tym idzie cały plan Chana nie zadziałał w moim przypadku. Zniesmaczyło mnie raczej ubóstwo treści.

Z przykrością stwierdzam, iż "Jiao zi" lepiej sprawdziło się jako część antologii "Saam gaang yi", niż samodzielny byt. W krótszej 37 minutowej wersji przekazano wyczerpująco opowieść i zrezygnowano z dłużyzn. Jedyna scena dla jakiej warto sięgnąć po półtoragodzinny metraż to przemowa Mei na temat historii kulinarnej Azji. Rewelacyjny monolog, a zarazem jedyny punkt filmu, który przyprawił mnie o dreszcze. Reszta niestety wygląda marnie...