celne

A dziękuję za miłe słowo.

Taka patologia w cywilizowanej Islandii? Niemożliwe;);)

"Nie podoba mi się określenie "rozumienia" filmu. Nie wierzę, że racjonalne rozumienie jest istotnym elementem odbioru jakiegokolwiek dzieła sztuki. Albo film ma ci coś do przekazania, albo nie. Jeśli jesteś nim poruszony, to żadne wyjaśnienia nie są ci potrzebne”. Federico Fellini:)

„I’m just a storyteller, and the cinema happens to be my medium. I like it because it recreates life in movement, enlarges it, enhances it, distills it. For me, it’s far closer to the miraculous creation of life than, say, a painting or music or even literature. It’s not just an art form; it’s actually a new form of life, with its own rhythms, cadences, perspectives and transparencies. It’s my way of telling a story.” – Federico Fellini

Celne :)

1."...każdy ma tu matkę narkomankę, tatę w więzieniu, a wujek gwałci " hm, wymieniłeś tu przede wszystkim jedną rodzinę głównego bohatera i nie tata, tylko ojczym. Skala patologii tej rodziny jest zaskoczeniem nawet dla pozostalych chłopaków, którzy sami należą do "złego towarzystwa '". 2.Zazwyczaj dzieci nie przyznają się do tego, przez kogo zostały pobite, no chyba że chodziłeś do prywatnej szkoły, gdzie nie ma takich zasad.
3. Chłopak właśnie wyżywa się na szafkach jak już nikogo wokół nie ma, tak samo przed swoim domem w którym zazwyczaj przebywa sam.
Itd. itd.
Film nie opowiada o wszystkich grupach społecznych, tylko akcja dotyczy przede wszystkim tej jednej grupki zbuntowanych chłopaków (co nie jest czymś rzadko spotykanym w większości szkół), więc nie rozumiem takiego uogólniania, a przy okazji doszukiwania się kilku szczegółów majacych potwierdzić daną tezę. Jeśli ktoś całe życie należał do "dobrego towarzystwa", nie ma pojęcia, jakie rzeczy w domu mogą przeżywać dzieciaki.

Masz rację

Lutorx zgadzam się z Tobą w 100%

Pokochałem ten film .

Ten film nie wydaje mi się całkiem realistyczny. Jest przerysowany i niestety trochę "pod publiczkę". Ale przy tym ( a może dzięki temu?) tak niesamowicie oddaje emocje ... i w tym emocje prawdziwe, życiowe. Mnie ten film wciągnął i poruszył.

ludzie bywają niedojrzali do ostatnich chwil, choć przez całe życie może im się wydawać inaczej. A życie jest bezwstydnie nie poważne, drwi z sensu i patosu oklepanych schematów. Istotą jest by zmoknąć w deszczu, a nie by go zrozumieć. By to zrobić, trzeba by żyć chyba zbyt długo..., i można by od tego, lub trzeba by właśnie dla tego, metodycznie, konsekwentnie, bezpowrotnie chcieć zwariować ;)

Potrzeba wygadania jest tak duża, że wygadałby się komukolwiek, a potem jest tylko większa frustracja, bo to nic nie daje, niczego nie zmienia. Najwyżej powiernik spowiedzi wykorzysta to jeszcze przeciwko tobie. Dlatego też ten film brew pozorowi jest bardzo prawdziwy.

Naprawdę nie wiem skąd u Ciebie stwierdzenie "w rzeczywistości potrzeba wygadania jest tak duża, że wygadałby się komukolwiek, a potem jest tylko większa frustracja, bo to nic nie daje, niczego nie zmieni" ? Chyba nie miałaś do czynienia z dziećmi z patologicznych rodzin... "Opowiada w końcu o sytuacjach niemożliwych, z których człowiek jakoś musi wyjść, w których codziennie egzystuje" i znów moje pytanie - na jakiej podstawie twierdzisz że są one niemożliwe? Film bardzo dobrze pokazuje codzienny świat dzieci z problemami, może nie wszystkich dzieci ale napewno części.