"Parker" to znakomity egzystencjalny scenariusz, dowodzący, że w historii ze "Zbiega z Alcatraz" i "Godziny zemsty" wciąż drzemie ogromny potencjał do odkrywania jej na nowo.
Najbardziej zachwyca jednak obsada. Statham w tak świetnej formie nie był od czasu "Przekrętu". Ani krztyny typowego dla niego szpanu, głupich uśmieszków, onelinerów, machismo, obnoszenia się z męskością. Jest wręcz odwrotnie: Jason jest wręcz przezroczysty. Jak cień. Jego spokój zachwyca.
Piorunujące wrażenie robi tu jednak Lopez jako stara torba pozbawiona złudzeń co do swojej przyszłości. I ów brak złudzeń jest największą zaletą tego błyskotliwego filmu. Wszyscy, dosłownie wszyscy wiedzą tu gdzie jest ich miejsce, począwszy od żony Stathama (świetnie pomyślana postać) która wie czym on i jej tata się zajmują i zna ryzyko, skończywszy na jej ojcu (bezbłędny Nolte), który ładuje w kabałę głównego bohatera i wedle schematu przypuszczamy, że to on jest wszystkiemu winien, a co on robi Parkerowi... przeprasza go! REWELACJA! Co za dojrzałość. Podobnie z wątkiem fałszerza paszportów, bandy bandytów, a nawet mordercy. Ich zachowania są zrozumiałe, podyktowane zawsze logiką. Nikt tu nie jest... głupi.
Jedyne co w tym wzorowo napisanym i zainscenizowanym filmie (te pojedynki!) boli to kamera wyjęta z ostatnich filmów Michaela Manna i Mela Gibsona. Nie znoszę digitalu i tutaj też on boli. To światło - fuj. Tym niemniej ogromna satysfakcja. To najlepszy film sensacyjny jaki widziałem od lat.