Nie ma nic zabawniejszego niż oglądanie jak ktoś niekompetentny i niezbyt bystry próbując udawać kogoś kim nie jest szarżuje i ładuje się w coraz większe kłopoty. A przynajmniej z takiego założenia wychodzą twórcy "Guido ...".

Guido jest dobrodusznym, acz przygłupawym imigrantem, który w Kanadzie próbuje trochę zarobić. Pech chce, że przez pewien heroiczny wyczyn Guido pojawia się w wiadomościach i traci pracę. Tym samym natychmiast wzbudza zainteresowanie dwóch agentów FBI dających mu alternatywę - albo zacznie im pomagać, albo zostanie deportowany. Guido przystaje na pierwszą opcję i jako włoski dealer zaczyna rozpracowywać pewien azjatycki gang.

Pomysł na film był przedni. Zresztą pomysł na agentów FBI także. O ile jednak aktorzy są nieźli, a tempo filmu przyzwoite, o tyle poziom żartów jakby zaczerpnięty z filmów z Adamem Sandlerem (w ogóle z twarzy i gestykulacji główny aktor przypominał mi Sandlera). Mamy więc obciachowe ciuchy Guido-agenta, mamy epizod z facetem przebranym za kobietę, wspomnienia z przeszłości najczęściej ukazujące dojenie krów, zażółcenie basenu, czy grożenie pewnej parze pobrudzeniem ścian zabrudzoną wiadomo-czym szczotką do kibla. To co prawda najgorsze z żartów zaprezentowanych w filmie, ale reszta nie błyszczy specjalnie i nie zaciera tych wspomnień. Tym niemniej absurdalność trzonu fabularnego jest niezła (sklep szpiegowski, czy taśma szkoleniowa) i nieco nadrabia ogólny obraz.

"Guido Superstar" może być niezłą pozycją dla tych, których nie zrazi koszarowy humor filmu - inteligentnego żartu tu nie ma.Jeżeli jednak wysoko cenicie komedie z Sandlerem, to "Guido ..." może okazać się ciekawą niespodzianką. Jak dla mnie pozycja na jeden raz.
1-2/5