Robert i Maia są rodzeństwem. Dziećmi poczętymi z kazirodczego związku, w którym brat/ojciec jest inkarnacją Antychrysta, a siostra/matka jego partnerką. Ciągnie się to od nie wiadomo kiedy, ale wystarczająco długo, żeby poprzednie wcielenia Roberta, które zawsze wyglądają, jak Robert, mogły np. wziąć udział w wojnie secesyjnej, ale także pozować do zdjęcia ze Stalinem. Antychryst po prostu przeskakuje z jednego Roberta na kolejnego.

Co robi Robert-Antychryst? Reprezentuje społeczność jakiejś amerykańskiej pipidówki, podtrzymującej kult Roberta-Antychrysta. Nie wszystkim się ta sytuacja podoba i ci muszą zejść w boleściach, żeby Robert-Antychryst mógł nadal działać, czyli paskudzić świat. Na razie świat nie jest jeszcze wystarczająco paskudny, wobec tego Robert-Antychryst zabiera portret jednego ze swych poprzednich wcieleń i wyjeżdża z pipidówki.

Nim fabuła dociera do tego punktu, scenarzyści serwują standardowy dla gatunku zestaw idiotyzmów, tradycyjnie bez logicznego związku z pretekstowym bieda-wątkiem głównym. Są zatem wspomniane zgony przeciwników Roberta-Antychrysta i jego kultu. Tu też musi być oryginalnie, czyli po prostu głupio, więc raz narzędziem Antychrysta zostaje rój świerszczy wybijający okno wystawowe i obsiadający wyjącą ofiarę; innym razem pyton, którego zadaniem jest zadusić kobitkę wielką, jak szafa. Ponieważ wszystko pływa w biblijnym sosie, musiało się pojawić przynajmniej jedno ukrzyżowanie. Opisane atrakcje urozmaicają: ropuszy koncert; rozmowy o obrazach, na których Robert rozpoznaje Roberta; małżeńskie przepychanki, a także obowiązkowa scena ceremonii, podczas której kultyści śpiewają Robertowi i jego oblubienicy, strojni twarzowymi plecionkami ze sznurka.

Finał zobowiązuje, zatem pojawia się myśl podsumowująca powyższe i tu scenariusz również nie zawodzi, ujawnia skarbek, chowany i pieszczony przez autorów godzinę i dwadzieścia minut: Antychryst jest i działa. Jego aktualnej inkarnacji udało się planowo wychędożyć własną siostrę oraz spłodzić następnego Roberta-Antychrysta.