Główny bohater od początku zachowuje się podejrzanie. Przez pierwsze kilkadziesiąt podejść ucieka przed policjantem lub stawia czynny opór przy kontroli a następnie podczas zatrzymania, co dalej widzowi do zrozumienia, że ma coś na sumieniu.

Przestaje, gdy inna osoba uświadamia mu, że walka to nie wyjście i czasem wystarczy porozmawiać.

W ostatnim podejściu dowiadujemy się, że osoba, która go zabija, była cały czas świadoma co robi. I nie mogła jej pozwolić tak po prostu odejść.

W tym momencie wszystko spina się w całość. Główny bohater to potępiona dusza, skazana na wieczne cierpienie, prawdopodobnie ze względu na swoją kryminalną przeszłość (co zgadza się z podejściem przy pierwszych zatrzymaniach). Kobieta może grać rolę anioła stróża lub strażnika czyśćca, który naprowadza zagubione dusze na drogę odkupienia. Policjant jest w oczywisty sposób upadłym aniołem, który wymierza karę potępionej duszy. Nie jest zły per se, zwyczajnie taką ma rolę w piekle. Pies to oczywista metafora odkupienia, na którą nasz antybohater jeszcze nie zasłużył.

Niestety w finałowej scenie główny bohater nie podejmuje refleksji nad sobą i swoim stanem rzeczy, dlaczego to wszystko się dzieje. Zamiast tego, obiecuje, że podejmie walkę, tak jak robił to za swojego kryminalnego życia. Walka, niestety, za każdym razem będzie dla niego z góry przegrana.

Przyznam, że to całkiem ciekawa historia, natomiast realizacja wyszła miernie.