Recenzja filmu

Piła 3D (2010)

Po całym roku oczekiwania w końcu doczekałem się tego filmu. Jako fan serii, po niesamowitej części pierwszej, świetnych częściach od "II" do "V" i bardzo nieudanej "VI" twórca tej najgorszej części serwuje nam "VII" w ostatnio modnym 3D. Moje obawy związane z reżyserem były ogromne, ale na szczęście zostałem pozytywnie zaskoczony.

Ta niesamowita i wstrząsająca seria thrillerów do części piątej charakteryzowała się niechlujnym/brudnym klimatem, który wprawiał nas w ten specyficzny nastrój. W kompletnie nieudanym filmie, który hańbi serię, czyli w "Pile VI", w której pan Kevin Greutert eksperymentował z nowym klimatem. Wnętrza pomieszczeń i pułapki były schludne, cierpienie ludzi nie było tak wyraziste, co powodowało, że film sprawiał wrażenie "plastikowego".  Reżyser zobaczył swoje błędy w przedostatniej części i zrezygnował z szerokich kadrów (łącznie były trzy). Ta  "przytulność" sprawiła, że poziom tajemniczości zwiększył się wielokrotnie. Przyłożył też większą wagę do przedstawienia cierpienia ludzi, co przykuwało uwagę widza i zwiększało napięcie. 

Gra aktorska była naprawdę niezła, ale tylko jeden aktor się wyróżnił. Mówię oczywiście o świetnej kreacji Seana Patricka Flenerego. Po dennym sequelu "Świętych z Bostonu" miał pole do popisu i zdecydowanie je wykorzystał. Genialnie odegrał całą paletę uczuć: ból, znudzenie, smutek, zdziwienie i wiele innych.

Efektów trójwymiarowych było niewiele, ale gdy się już pojawiały, to robiły wrażenie. Chociaż i bez nich głębia obrazu robiła swoje. Siódma część spodoba się każdemu fanowi serii, ale pod jednym warunkiem... Trzeba ją zobaczyć w 3D.